دا خبره به کووم پۀ زر کرته

نۀ شم زه منې کيدے لۀ محبته

محبت مې مجبورې ده زه انسان يم

ځان بۀ څنګه خلاصوومه لۀ فطرته

زړه مې خه نۀ دے دا سترګې بۀ دې پوئي کړې

ليونو سره دې نۀ اچوې انګته

پۀ ازغو باندې ګريوان راټولوومۀ

راته پيښه شوه د ګل د نزديکته

سر مې راوړو پۀ تلې کښې دا دے راغلم

خبر دار وومه د حسن د قيمته

ستا د زلفو خوشبويانې ترينه خيژې

دا جامې مې ځکه نه وينځم له بته

دومره بار د ښائستونو څنګه ويسې

نرۍ ملا دې جهول کوې لۀ نزاکته

ته که سل قسمه خورې زما د نوم نۀ

ټول رانجه دې بهيدلې دې پۀ ښکته

چې د غرونو ليونے شوې اباسينه

ځان دې اويستو د کلې د محلته

اباسين يوسفزے

Abasin yousafzai